Αυτό που με δυσκολεύει πιο πολύ όταν οι γονείς με ρωτάνε «πότε το παιδί μου πρέπει να ξεκινήσει μουσική», είναι να τους εξηγήσω πως το παιδί ήδη «ξέρει μουσική», όχι αυτή που φαντάζονται –να χρησιμοποιεί ένα μουσικό όργανο – αλλά κάτι ακόμη πιο σημαντικό, ξέρει μια «ψυχοσωματική» σχέση με τους μουσικούς ήχους, την οποία χρειάζεται προσπάθεια να διασώσουμε και να δυναμώσουμε μέσα από την Εκπαίδευση, η οποία μπορεί να πετύχει και το αντίθετο.
Εμείς οι ενήλικες ανησυχούμε για την μουσική ανάπτυξη του παιδιού μας, συνήθως αγνοώντας ότι το παιδί αναπτύσσεται μουσικά ήδη από τη μήτρα.
Κι αν για τις προηγούμενες γενιές αυτό ήταν αδιάφορο, γιατί οι μουσικές επιδόσεις φαίνονταν μόνο αν κάποιος έπαιζε ένα όργανο, αυτό σήμερα με τους ατέλειωτους τρόπους μουσικής έκφρασης – και μάλιστα «επαγγελματικά καταξιωμένους» τρόπους – απλά ΔΕΝ ισχύει πια.
Ποτέ δεν ίσχυε, δηλαδή ΠΟΤΕ ό μουσικά ανεπτυγμένος άνθρωπος δεν προέκυπτε μόνο από τις οργανοπαικτικές του δυνατότητες, απλά σήμερα ο πολιτισμός μας μας επιτρέπει να αποδείξουμε κάτι που υποψιαζόμασταν.
Αφού λοιπόν μας ενδιαφέρει η μουσική ανάπτυξη και ισορροπία του παιδιού μας, το «είναι» του, και όχι το «φαίνεσθαι-ακούγεσθαί» του, πρέπει να (επαν)εκτιμήσουμε μουσικά ολόκληρη τη μέχρις στιγμής ζωή του.
Γιατί μπορεί να ισχύει και το αντίθετο:
Κάποιος που «παίζει μουσική», (που με κάποιον τρόπο αγγίζει ένα μουσικό όργανο, απλώνει νότες στον αέρα και ακούγεται από τους άλλους) μπορεί να στερείται μουσικότητας, δηλαδή να έχει βεβλαμένες ή και ρερηγμένες τις εσωτερικές γέφυρές του με τη Μουσική.
Κατανοώ ότι ίσως δεν γίνεται εύκολα κατανοητό, άλλη φορά ίσως το εξηγήσω, αλλά όχι τώρα για να παραμείνω στο θέμα μας.
Συνεπώς το ζήτημα δεν είναι «πότε θα μάθει το παιδί μου μουσική», αλλά «πότε θα μπει στη ζωή του παιδιού μου μια ‘μεθοδική προσέγγιση’ στον τρόπο που (ήδη) μαθαίνει μουσική».
Κι αυτή η «μεθοδική προσέγγιση» είναι ο άλλος άνθρωπος που με ευθύνη και συνεργασία θα αναλάβει να φέρει το παιδί σε επαφή με ό,τι αποκαλούμε τον «Κόσμο της Μουσικής».
Αυτή η διαδικασία είναι πραγματικά κρίσιμη για τη μουσική και τη συνολική ανάπτυξη του παιδιού (Αυτό νομίζω δε χρειάζεται περισσότερη ανάπτυξη).
Γιατί είναι κρίσιμη;
θα το πω όσο πιο απλά γίνεται:
γιατί (όπως) κάθε Εκπαίδευση (και η μουσική εκπαίδευση) συνοδεύεται και από «από-εκπαίδευση».
Επειδή, δηλαδή, όπως αναφέρθηκε (και αν δεν το αποδέχεστε δεν έχει νόημα αυτή η παράγραφος) το παιδί «μαθαίνει μουσική» από τη μήτρα, όταν θα έλθει σε επαφή με τη «μεθοδική προσέγγιση», όταν δηλαδή θα λέει «μαθαίνω μουσική» δύο πράγματα θα συμβαίνουν.
Το ένα είναι πως καινούργια πράγματα θα μπαίνουν στη ζωή του.
Το άλλο είναι ότι κάποια που ήδη υπήρχαν στη ζωή τους θα πρέπει να βγουν από τη ζωή του.
Είτε γιατί «πιάνουν χώρο» και δεν αφήνουν τα «καινούργια» να έρθουν, τα «εμποδίζουν», είτε γιατί «δεν είναι επιθυμητά» στην καινούργια κατάσταση.
Αυτή η αποπομπή πραγμάτων, λοιπόν, είναι μια «απο-εκπαίδευση».
Πιο απλά.
Όταν το παιδί θα «μάθει μουσική», κάτι θα μάθει και κάτι θα ξεμάθει.
Αναπόφευκτα.
Κι αυτό που θα «ξε-μάθει» μπορεί να του ήταν χρήσιμο.
Απαραίτητο, ζωτικής σημασίας.
Μπορεί να το αποκόψει ακόμη κι από τη μουσικότητά του.
Μπορεί ακόμη – σίγουρα καταλαβαίνετε τί εννοώ – να το κάνει τελικά αδιάφορο ή και να το αποστρέψει από ό,τι εσείς κι εγώ λέμε «κόσμο της Μουσικής».
Δεν είναι όμως ο κανόνας αυτός.
Και δεν πρέπει να είναι ο κανόνας αυτός.
Η ευθύνη ημών των «Μουσικών» είναι να τα καταφέρουμε.
Η ευθύνη υμών των γονέων είναι να πράξουμε γνωρίζοντας ότι λέμε ότι το παιδί «θα μάθει», αλλά δε πρέπει να ξεχνάμε ότι παράλληλα υπάρχει και κάτι που «θα ξε-μάθει»!
Καλή σχολική χρονιά σε όλους και όλες και για την περίσταση, καλή μουσική σχολική χρονιά!
© 2019 Εργαστήριο Σκέψεων Σεπτεμβρίου.
Αναδημοσίευση από το:
https://www.facebook.com/SarrisDimitris/posts/10156611609013549
ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ
Echopedagogics | Ηχοπαιδαγωγική: Εκπαίδευση που εστιάζει στον ήχο
Η σημασία της οργανοπαιξίας για τα παιδιά μας
«Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται μουσικοί»