Η σημασία της οργανοπαιξίας για τα παιδιά μας

Η σύνδεση του παιδιού με ένα μουσικό όργανο (οργανοπαιξία) αποφέρει πολλά παραπάνω στην ψυχή και το σώμα του από τη μουσική που θα παίξει τελικά, η οποία μπροστά στις σύγχρονες συνθήκες/ανάγκες διαπαιδαγώγησης μάλλον είναι το τελευταίο που θα πρέπει να στοχεύουμε.

Η εκπαιδευτική οργανοπαιξία ενισχύει τη συγκέντρωση, προλαμβάνοντας τη διάσπαση, ακονίζει βιωματικά το μυαλό σε ουσιώδη επιστημονικά και αισθητικά θέματα, συντονίζει νου και σώμα, άτομο και ομάδα, εμπλουτίζει τον συναισθηματικό κόσμο, ορίζει τελικά το «άνω θρώσκειν».

Όλα αυτά τα βλέπεις αν μια σχολική Τάξη (τμήμα) μετατραπεί σε Ορχήστρα.

Είναι τόσο απλό και ξεκάθαρο πλέον, όσο απίθανο να το συλλάβει ο κατάλληλος νους που θα το κάνει πράξη…

Με άλλα λόγια, η καλώς εισηγμένη οργανοπαιξία
δημιουργεί αντισώματα στον «οθονο-γενή αυτισμό» (αν καταλαβαίνετε τί εννοώ)
επαναφέρει το ακινητοποιημένο παιδικό χέρι στην ανθρώπινή του κατάσταση,
δημιουργεί υγιή αισθήματα ολοκλήρωσης και ικανοποίησης,
αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση,
κριτικές ικανότητες,
καλλιεργεί την λεπτότητα και την εγρήγορση στο νευρικό σύστημα,
ίσως είναι μια μοναδική άσκηση συγκέντρωσης νου και σώματος,
φτιάχνει παρέες,
αποτρέπει τη βία και την ανοησία,
δίνει επιπλέον νόημα στη σχολική ζωή,
οδηγεί σε αγάπη για πράγματα και γνώσεις,
οδηγεί εν τέλει σε όμορφες καταστάσεις για όλη τη σχολική και περι-σχολική κοινότητα.

Δεν αναφέρομαι καν στο ότι οδηγεί σε μουσική, προκειμένου να επισημάνω όλα τα προηγούμενα που, ας πούμε, μας διέφευγαν αλλά τελικά αφορούν τα πραγματικά σύγχρονα εκπαιδευτικά συχνά άλυτα προβλήματα.

Όταν τα μουσικά όργανα μπαίνουν στο σχολείο τα πάντα μεταμορφώνονται.

Η Υλική Σχολική Βία (φθορές υλικών) δίνει τη θέση της στην προστασία των ευαίσθητων μουσικών Οργάνων.

Η αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γίνεται ενδιαφέρον για ό,τι ακούγεται.

Τα παιδικά τυχερά παιχνίδια δίνουν τη θέση τους σε τραγούδια της παρέας.

Η προσπάθεια επικράτησης στη φασαρία με φασαρία γίνεται προσπάθεια να ακουστεί η νότα μέσα στο τραγούδι.

Το αδιάφορο βλέμμα γίνεται χαμόγελο.

Φυσικά οποιασδήποτε μορφής ασχημονία (είτε την πούμε μπούλινγκ, είτε «εντάξει τώρα, παιδιά είναι») απλά δεν έχει νόημα.

Για να επιτευχθούν στον καλύτερο βαθμό όλα αυτά χρειάζεται το κατάλληλο πλαίσιο.

Μια εκπαίδευση δηλαδή που συνειδητά θα έχει το μουσικό όργανο και την ορχήστρα ως εκπαιδευτικά μέσα για τους ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ στόχους.

Γιατί αυτό ΔΕΝ είναι αυτονόητο.

Εύκολα η οργανοπαιξία μπορεί να γίνει άχθος, απεχθής κατάσταση για το παιδί, εύκολα μπορεί να το πείσει ότι είναι «άμουσο», ατάλαντο, χωρίς δυνατότητες μουσικής έκφρασης.

Εύκολα το μουσικό όργανο και η ορχήστρα μπορούν να χάσουν το στόχο τους αν το θεσμικό πλαίσιο δεν το προστατέψει.

Όμως, τι μέλλον έχει μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατέψει ό,τι γι’ αυτήν έχει λειτουργηματικό χαρακτήρα;

Δεν ήταν τυχαία η πραγματική μέριμνα των νόμων για τη μουσική ακόμη και σε αρχαίους πολιτισμούς.

Καθόλου τυχαία βέβαια και η αρχαιοελληνική μυθολογία των μουσικών οργάνων.

Δεν ήταν τυχαία εξοργισμένος ο Ρουσσώ με όσους διαχειρίζονταν τη Μουσική στην εποχή του.

Και βέβαια δεν είναι τυχαία κολοσσιαίο το ζήτημα του «ορισμού της Μουσικής», για όποιον θέλει πραγματικά να το ακουμπήσει.

Είναι θέματα διαχρονικά τόσο σημαντικά όσο και παραμελημένα καμιά φορά.

Τα απλά πράγματα που μας σώζουν είναι αυτά που δε γίνονται.

Π.χ. να μην υπάρχει πείνα, αφού το φαγητό περισσεύει και πετάγεται.

Να μην υπάρχουν απορρίμματα, αφού πλέον έχουμε όλα τα μέσα για να τα μηδενίσουμε.

Να έχει κάθε παιδί (σχέση με) ένα όργανο, κάθε σχολειό μια ορχήστρα, αφού αποτελεί κοινό τόπο η αξία της (συν τοις άλλοις) μουσικής καλλιέργειας στην ανθρωπιά.

Στις μέρες μας ίσως είναι Η λύση.

Μαθαίνουμε, επιπλέον και τα παιδιά μας από νωρίς σε όλο αυτό τον παραλογισμό.

Και έχει ο καθένας μας τις ευθύνες που αναλογούν στις δυνάμεις μας…