Η σύνδεση του παιδιού με ένα μουσικό όργανο (οργανοπαιξία) αποφέρει πολλά παραπάνω στην ψυχή και το σώμα του από τη μουσική που θα παίξει τελικά, η οποία μπροστά στις σύγχρονες συνθήκες/ανάγκες διαπαιδαγώγησης μάλλον είναι το τελευταίο που θα πρέπει να στοχεύουμε.
ARTICLES
Θεωρώ πως η ατόφια παιδική μουσική έκφραση προσφέρει τέτοια ατομική και κοινωνική ολοκλήρωση που σπάνια ένας ενήλικας θα βιώσει. Κάποιες «μουσικές εκπαιδεύσεις» προσπαθούν να διασώσουν ή να επαναφέρουν τη μουσικότητα αυτή, κάποιες την αγνοούν και μάλλον τελικά την αναστέλλουν. Αυτή η καθολική επαφή του νέου ανθρώπου με τη μουσικότητά του, για την οποία ποτέ κανείς δε μιλάει, είναι που με κάνει να υποστηρίζω πως «οι άνθρωποι γεννιούνται μουσικοί».
Αποκλείεται να πιάσει κάποιος έτσι απλά ένα μουσικό όργανο και να βγάλει ήχους νοιώθοντας ότι εκφράζεται και αξιώνοντας να ακουστεί, όπως θα έκανε ένα μικρό παιδί, έτσι δεν είναι;
Αυτό που με δυσκολεύει πιο πολύ όταν οι γονείς με ρωτάνε «πότε το παιδί μου πρέπει να ξεκινήσει μουσική», είναι να τους εξηγήσω πως το παιδί ήδη «ξέρει μουσική», όχι αυτή που φαντάζονται –να χρησιμοποιεί ένα μουσικό όργανο – αλλά κάτι ακόμη πιο σημαντικό, ξέρει μια «ψυχοσωματική» σχέση με τους μουσικούς ήχους, την οποία χρειάζεται προσπάθεια να διασώσουμε και να δυναμώσουμε μέσα από την Εκπαίδευση, η οποία μπορεί να πετύχει και το αντίθετο.
Η «Θεωρία της Μουσικής» είναι αναπόσπαστο κομμάτι κάθε Μουσικής Εκπαίδευσης που συνδέεται κυρίως με τη μουσική γραφή και ανάγνωση. Είναι ένα τρόπος να «θεωρείς», να «θωρείς» το όμορφο κομμάτι της ζωής μας που ονομάζουμε «Μουσική».
